In een vorig leven was ik nog gewoon tandarts. Zo’n echte, met een eigen praktijk, dikke auto en mooi huis. Twee tandartskindjes op een goede school en ik wist uiteraard precies hoe tandheelkunde bedreven moest worden. Elke dag, met een agenda vol controles, maakte ik mooie glimmende kronen en peuterde ik naar hartelust in diepe pussende wortelkanalen. Allemaal heel vertrouwd en het ging mij goed af.
Tot ik er na 25 jaar achter kwam dat tand‘heel’kunde niet bestaat. Met ons geboor en geslijp in tanden en kiezen maken we misschien wel meer kapot dan we helen. Met de juiste aandacht voor preventie en motivering om tot een gezond voedingspatroon te komen, kunnen we veel meer bereiken en aan mondgezondheid winnen. Dit werd mijn rode draad. Hierover lezen jullie vast meer in mijn volgende columns.
Ik besloot toen dat het leven anders moest. Ik heb alles wat ik in de loop van die 25 praktijkjaren aan ‘tandarts’-dingen verzameld had, verkocht en ben docent geworden. Ineens bevond ik mij voor drie klassen van dertig jonge, maar niet heel geïnteresseerde aanstaande tandartsassistenten op het ROC in Rotterdam. In plaats van opletten, leren en boeiend vinden wat ik aan ervaring te vertellen had, muntten deze klassen uit in kabaal maken, chips eten en vooral achterste voren in de bankjes zitten. Op twee of drie jongens per klas na, bevolkten deze volledig opgemaakte en op volle oorlogsterkte qua parfum, jassen, tassen en kleding uitgeruste dametjes in spé het schoolgebouw. Dit achterstevoren zitten was natuurlijk alleen te wijten aan mijn eigen onervarenheid als docent. Eerlijk gezegd had ik totaal geen kaas gegeten van lesgeven en het omgaan met een klas vol leerlingen. Maar ik dacht: ik heb een eigen praktijk gehad, dit moet ik ook kunnen. Ik zat er goed naast.
Toch leek dat lesgeven me wel wat. Dankzij de kans die Edin me gaf in het volgen van workshops, trainingen, intervisies en check-in/check-outsessies ben ik inmiddels veel meer docent geworden en heb ik er veel plezier in gekregen. Met een big smile kijk ik terug op mijn ROC-periode. Toen werd De Tandartsassistent opgestart en kwam de vraag of ik een column wilde schrijven. Nog nooit gedaan, maar met dezelfde overtuiging waarmee ik toen dacht die ROC-klassen wel aan te kunnen, zei ik direct ja.
Dus voor ik het goed en wel besefte zit ik ineens dit verhaal te schrijven. En zullen jullie elke editie mijn belevenissen hier kunnen volgen, het wel en wee van deze tandarts in de huid van een wielrenner, docent, vader, röntgentrainer, covidvaccinator en, als het een beetje wil lukken, zelfs van columnist!
Mattie Steens (63) studeerde in 1982 af als tandarts en verzorgt tegenwoordig als trainer bij- en nascholing voor tandartsassistenten. Daarnaast is hij momenteel vaccineerder bij GGD Rotterdam.
Wat leuk op deze manier, invulling te geven in je leven en ja een mens is nooit te oud om eens om te schakelen van wat je nog meer voor talent in jezelf zit .
Mooi dat Mattie dat je op deze manier de komende generatie jonge tandartsassistenen op weg kan helpen .
Charmaine .
Erg leuk Mattie, ik hou van columns lezen en wellicht ook ooit schrijven:-). Succes en ik zal vast gaan genieten! Heb er vooral veel plezier in! Groetjes, Solange
Alweer een nieuw talent van je, Mattie, je schrijft geweldig, ik kijk alweer uit naar je volgende column. Veel succes en inspiratie!
Super leuk Mattie!! Succes.. ook dit kan jij! Heel veel plezier met het schrijven van je colums. groetjes Annette