Natuurlijk heb ik mijn handen vol aan het lesgeefwerk bij Edin en mijn drie dagen per week vaccineren bij de GGD in Rotterdam. Bij Edin geef ik vaak de röntgencursus en daarvoor reis ik het hele land door. Of eigenlijk: reisde, want helaas heeft covid-19 mijn bezoekjes aan alle uithoeken van het land aardig stilgelegd.
Van Leek tot Panningen en van Borgen tot Bergum; ik ben de afgelopen paar jaar zo ongeveer overal ten lande geweest met mijn beamer en pointer. Ik houd van ons landje en omdat ik tegenwoordig alle tijd heb, ga ik niet met de auto over drukke snelwegen vol malloten op de weg, maar stap ik in de trein en laat mij prinsheerlijk rijden.
Ik zoef langs bollenvelden, roodverlicht door de opkomende zon, door mistige weilanden waar een enkel schaap haar kop boven de mist uitsteekt, en bereik stressloos welk tot voor kort onbekend dorp of stadje dan ook. En hoe gek, overal is weer een tandartspraktijk te vinden waar een groot of klein team al popelend staat te wachten op dat wat ik aan ingewikkelde stralings-natuurkunde en skippybal-metaforen te vertellen heb.
Maar daarover wilde ik jullie in deze column niet onderhouden. Deze keer vertel ik graag over mijn vrijwilligerswerk op totaal verschillende gebieden. Ik heb vrijwilligerstandartsenwerk gedaan in kleine hooggelegen dorpjes rond Cusco in Peru, verkeer begeleid bij de start van de Tour de France in Utrecht, standby gestaan bij de laatste verkiezingen op het stembureau en bij het afgelopen Eurovisie Songfestival was ik de hele week vrijwilliger in Rotterdam Ahoy.
Daar kreeg ik een keurige blauwe hoody aan en een felgekleurd Songfestival-mondkapje voor en had ik de hele zware verantwoordelijke job de bezoekers de juiste tribune te wijzen. Nu is de tribuneaanduiding in Ahoy ingewikkelder dan welke sudoku dan ook, dus ik snap dat ze daar een leger vrijwilligers nodig hebben om uiteindelijk iedereen op zijn plaats te krijgen. Deze uitdagende puzzel was dan ook het enige minpuntje in een verder fantastische week. Ik heb vier shows gezien, beleefd, gehoord, gevoeld, geproefd, meegemaakt. Weliswaar werd elke dag voor aanvang van de shift voor een coronatest met zo’n lange wattenstaaf diep geschraapt tegen de grens van neus en hersens, maar het was het meer dan waard.
Zodra het publiek zat, was mijn taak gedaan en had ik de beste plek om me onder te dompelen in wat mijn leven lang al mijn best bewaarde guilty pleasure is. Sinds France Gall met ‘Poupée de cire, poupée de son’ op mijn achtste mijn hart stal heb ik geen Songfestival meer gemist en geniet ik met volle teugen van alle bombastische liedjes en overdreven over-the-top-acts.
Eigenlijk wilde ik over Cusco vertellen, maar mijn woorden in deze editie zijn opgebruikt. Volgende keer schrijf ik over het mooie werk in Peru, als dan niet een of ander event waar ik weer zonodig vrijwilliger moet zijn, mijn column vult.
Mattie Steens (63) studeerde in 1982 af als tandarts en verzorgt tegenwoordig als trainer bij- en nascholing voor tandartsassistenten. Daarnaast is hij momenteel vaccineerder bij GGD Rotterdam.
Je hebt een leuk, enerverend en afwisselend leven zo te lezen! Voilá!