Ineens lag ik onder aan de trap. Op een of andere manier was ik even kwijt dat ik op een trap stond, met een schattig tweezitsbankje van mijn zus in mijn handen. Ik had haar aangeboden mee te helpen met haar verhuizing.
Mijn hele leven help al ik met verhuizingen, huur ik busjes en rijd ik rommel van de ene plek naar de andere. Vaak ook naar de stort, die ritjes maken me het meest gelukkig. Tegenwoordig biedt Marktplaats een welkome uitlaatklep voor rommel die eigenlijk nog te goed is om de container in te kieperen, maar waar je niet mee verder wil. Gratis af te halen en, hoe wonderbaarlijk: één of twee uur later staat er iemand heel blij mijn oude meuk in te laden! Heerlijk, en de gedachte dat dit kastje of oude tv een mooi tweede leven krijgt, vervult mij met wereldreddende gedachten.
Eigenlijk had dit bankje deze route moeten volgen. Schattig weliswaar, maar compleet versleten en verkleurd. Dan was deze column gegaan over de mooie fietsreis die ik nu aan het maken was. Prachtige tocht vanuit Nice de bergen van Piemonte in, door prachtige steden als Alba, Mondovi, Cuneo en Turijn naar het wielrennersbedevaartsoord Madonna del Ghisallo aan het Comomeer. Maar in plaats van de hele dag mooie fietsroutes rijden en te genieten van het heerlijke Italiaanse leven, zit ik in een rolstoel met mijn been omhoog. En dit nog twee maanden lang.
Zoals gezegd: daar lag ik. Ik keek naar mijn pijnlijke voet en ik zag meteen dat het heel goed mis was. Mijn voet stond onder een hoek van 45 graden naast mijn onderbeen. Ik ging haast van mijn stokkie. De kranige dames van de ambulance deden een poging mijn voet weer enigszins recht onder mijn lichaam te krijgen, anders konden ze me niet vervoeren. Gelukkig eerst wat pijnstillers via een infuus mijn aderen in, en toen gingen ze met zijn tweeën aan mijn voet hangen. Mijn zus was inmiddels met haar vingers in haar oren naar het balkon gevlucht. Het deed heel veel pijn, maar nu een maand verder is die pijn nog slechts een herinnering en blijft het optreden van het ambulancepersoneel indrukwekkend en professioneel.
In het ziekenhuis aangekomen kwam na de nodige onderzoeken de diagnose. Pilonfractuur tibia links en fractuur fibula links. In gewone taal een soort versplintering van het scheenbeen en gewone breuk van het kuitbeen. Maar de consequentie klonk nog veel angstaanjagender. Eerst twee weken een fixateur externe: een soort metalen frame dat aan de buitenkant van mijn been bevestigd is aan vijf stalen pennen die dwars door mijn spieren en vel vastgeschroefd zitten in het bot van been en voet. Daarna een reconstructie-operatie met plaatjes en schroeven, gevolgd door drie maanden niet belasten… En dat voor zo’n actieve, altijd bezige man als ik. Drie maanden in een rolstoel en met krukken. Drie maanden niet fietsen, drie maanden alles onhandig en ongemakkelijk, drie maanden geen cursisten; wat een vooruitzicht.
Maar inmiddels is de tweede operatie gedaan, zit alles weer min of meer op zijn plaats en ben ik heel wat ijzerwerk in mijn been rijker. Het valt me allemaal niet mee, maar het is zo fijn te ervaren dat iedereen om me heen met me meeleeft, boodschappen doet, kookt, stofzuigt en mijn bed verschoont. Uiteraard mijn dierbaren, maar ook volslagen onbekenden redden me met mijn rolstoel uit de tramrails of duwen me een kruispunt over. Deze hartverwarmendheid doet me zo goed dat ik de komende maanden wel doorkom. En anders doen de Giro d’Italia en Tour de France op tv dat wel!
