DOOR: Mattie Steens
Vorige maand was ik jarig. En niet zomaar jarig, ik heb een bijzondere mijlpaal bereikt. Ik ben vijfenzestig geworden. Met verjaardagen heb ik mijn hele leven al een soort haat-liefdeverhouding. En helemaal met mijn eigen verjaardagen. Vroeger keek ik er net als ieder kind naar uit, later wilde ik er nooit wat aan doen en nog weer later nam ik me steeds voor in een donker hoekje te gaan zitten en wachten tot het voorbij zou zijn. Natuurlijk laat mijn omgeving me daar niet in het donker zitten. Ineens is daar een ontbijt op bed, een taart bij de koffie, een escaperoom, een cadeau, eventueel een mooie voorstelling, waardoor mijn verjaardagen uiteindelijk toch geweldig leuk worden.
Maar dit jaar was natuurlijk anders. Vijfenzestig jaar. Zelfs als ik het zo opschrijf moet ik even slikken. Ik zeg het nog maar een keertje: vijfenzestig jaar… Dat is een heel leven werken achter de rug. Tenminste, dat was de verwachting toen ik mijn praktijk begon in 1982. En niet alleen mijn eigen idee, maar in die tijd zou vijfenzestig echt het einde van je loopbaan zijn. Ik kende wel tandartsen die tot ver na hun vijfenzestigste doorwerkten, maar daar hing altijd de zweem omheen van ‘dat die het dan wel niet zo slim hadden gedaan’. Vast een paar keer duur getrouwd en nog veel duurder gescheiden, jammerlijk mislukte beleggingen of ze konden geen afscheid nemen van hun praktijk.
Maar toen ik vorige maand op mijn verjaardag bezig was die enorme hoeveelheid kaarsjes uit te blazen, bedacht ik me niet dat dit het einde van mijn carrière zou zijn. Wel in het klinische werk. Drie jaar geleden heb ik mijn boor al aan de wilgen gehangen. Niet mijn eigen boor, maar de boor van al die praktijken waar ik de laatste twaalf jaar heb waargenomen. Ik vertelde jullie al eerder dat ik met veel plezier die jaren naar allerlei praktijken reisde om in te vallen. Ik maakte steeds opnieuw deel uit van weer een ander team met gedreven en enthousiaste medewerkers. Ik ervoer de verschillende culturen die iedere praktijk uniek maakt. Dat was zo leuk om mee te maken. De ene praktijk snoepte zich misselijk aan chocopepernoten, in de andere praktijk was nog geen suikerkorrel te vinden. De ene praktijk gaat met gepaste afstand met de patiënten om, de andere lijkt wel één grote vriendenkring. Het leukste aan dit gegeven was voor mij als een soort kameleon hierin mee te veren. En werkelijk overal trof ik een team met fijne medewerkers die me opnamen en waar ik me gauw deel van voelde.
Nu ben ik al bijna zes jaar docent bij Edin. En daar ga ik nog wel een tijdje mee door. Voorlopig geen geraniums voor mij. Het is veel te leuk nu na alle coronabeperkingen weer het land door te reizen en de verschillende praktijken te bezoeken met de Röntgencursus. Velen van jullie heb ik inmiddels inzage mogen geven in de wonderlijke wereld van de natuurkunde en de gevaarlijke kant van kortgolvige straling. Zoals gezegd ga ik daar nog wel een tijdje mee door. Tenminste als het aan mij ligt.
Ik hou van geraniums, maar nog lang niet in mijn eigen vensterbank!
